Είναι συχνό αντικείμενο συζήτησης με ζευγάρια που έχουν φυσιολογικό σπέρμα, σάλπιγγες και κύκλο και πάνω από δύο έτη υπογονιμότητας αν θα έπρεπε να προχωρήσουν σε σπερματέγχυση με ή χωρίς πρόκληση ωοθυλακιορρηξίας ή να προσφύγουν απευθείας σε θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Παρότι οι μελέτες έχουν δείξει ότι σε αυτά τα ζευγάρια η αποτελεσματικότητα τριών κύκλων σπερματέγχυσης ισοδυναμεί με έναν κύκλο εξωσωματικής γονιμοποίησης, η ανωτερότητα της σπερματέγχυσης συγκριτικά με την απλή επαφή δεν καταδείχθηκε ποτέ. Αυτό οδήγησε σε μια Βρετανική εθνική οδηγία από το NICE η οποία ουσιαστικά καταργούσε την σπερματέγχυση σαν θεραπεία για ανεξήγητη υπογονιμότητα βασισμένη κυρίως στην ανασκόπηση Cochrane του Prof Bhattacharia.

Σίγουρα η σπερματέγχυση προσφέρει επιπλέον λειτουργικές πληροφορίες για το σπέρμα αλλά θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η μειωμένη αποτελεσματικότητα της σπερματέγχυσης (μέχρι 16-21% ανά κύκλο) αλλά και η απώλεια χρόνου για να ολοκληρωθούν αυτές οι θεραπείες.

Επιπλέον η θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης προσφέρει επιπλέον πληροφορίες για την ποιότητα και ωριμότητα των ωαρίων που μπορεί να αποσαφηνίσει ένα περιστατικό φαινομενικά ανεξήγητης υπογονιμότητας. Ενώ σε μία πρόκληση ωοθυλακιορρηξιας για σπερματέγχυση παρακολουθούμε τα ωοθυλάκια χωρίς να γνωρίζουμε το περιεχόμενο τους , στην θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες για την ποιότητα και την ωριμότητα των ωαρίων αλλά και την ποιότητα των εμβρύων.

Φαίνεται δηλαδή ότι η σπερματέγχυση μπορεί να είναι διαθέσιμη για ζευγάρια όπου η σύντροφος είναι κάτω των 37 ετών τόσο σαν διαγνωστικό εργαλείο όσο και σαν επιχείρημα για την τεκμηρίωση της έγκρισης από την επιτροπή εξωσωματικής αλλά δεν  θα έπρεπε να καθυστερεί την πλέον αποτελεσματική λύση που είναι η διέγερση ωοθηκών και η θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης.